Hidżab: co to jest, co noszą kobiety
W islamie hidżab to każda odzież damska zakrywająca ciało od stóp do głów. Dosłownie w tłumaczeniu z arabskiego hidżab jest zasłoną, barierą. W świecie prawosławnym tylko tradycyjny szal arabski jest uważany za hidżab, który chowa włosy i twarz, pozostawiając szczeliny dla oczu.
W świecie muzułmańskim nie ma szczególnych przepisów dotyczących noszenia hidżabu. Ale sama kultura oparta na religii zobowiązuje kobiety do zakrycia uwodzicielskich części ciała, pozostawiając jedynie oczy. W Piśmie Świętym (Koranie) noszenie odzieży ze skóry wymaga przestrzegania prawa wszystkich kobiet, niezależnie od religii.
Hidżab w życiu codziennym
Jeśli dla muzułmańskich dziewcząt mieszkających na terytorium krajów arabskich noszenie hidżabu jest normą, to w krajach europejskich sytuacja wygląda inaczej. Sądząc po recenzjach uchodźców, którzy znaleźli schronienie w Europie Zachodniej, noszenie hidżabu powoduje wiele niedogodności.
- większość pracodawców wymaga od muzułmanów w miejscu pracy, aby nie ukrywali twarzy;
- policja obawia się kobiet w hidżabach i często przestaje sprawdzać dokumenty;
- dzieci w szkołach mają poważne problemy z komunikowaniem się z rówieśnikami, którzy nie zgadzają się zaakceptować obcej kultury;
- populacja muzułmanów w hidżabie jest negatywnie nastawiona do miejscowej ludności, która postrzega kobiety jako zagrożenie dla własnego bezpieczeństwa.
Odwrotna strona monety
Możesz zrozumieć Europejczyków, którzy bronią swojej kultury. Rzeczywiście, w każdym kraju arabskim prawo zobowiązuje turystów do noszenia odzieży maskującej (hidżabu) podczas opuszczania miasta. Odwiedzanie sklepów, zabytków, wspólnych plaż i innych miejsc publicznych w otwartych ubraniach będzie postrzegane jako zniewaga dla kultury.
Okazuje się, że Europejczycy po prostu wprowadzili lustrzane środki przeciwko muzułmanom na ich własnym terytorium. Ponadto Europa Zachodnia zawsze broniła własnej religii, nie pozwalając poszczególnym państwom na interweniowanie w wielowiekowych tradycjach. Dlatego uchodźcy, podobnie jak turyści, muszą zaakceptować kulturę kraju, na którego terytorium się znajdują.